دریافت
حجم: 31 مگابایت
به گزارش شبکه معالم، حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید علی طالفانی به تشریح مبحث «نسبت مرجعیت علمی اهل بیت علیهم السلام با مرجعیت علمی قرآن و عقل» پرداخت و گفت: مرجعیت علمی در عنوان بحث به معنای منبع معرفتی قابل اعتماد و غیر قابل حذف است و مراد از منبع معرفتی منبع است که یا تولید شده باور صادق موجه است یا تولید کننده توجیه باور صادقی که از منبع دیگر به دست آمده است.
وی افزود: در واقع مرجعیت علمی به دلیل داشتن قید غیر قابل حذف در تعریف اخص از منبعیت علمی اوست.
وی با بیان این که مراد از عقل در عنوان عقل به معنا خاص کلمه عبارت است از مجموعه قوای ادراکی عمومی بشر است، تصریح کرد: در کنار مزایای عقل (به معنای خردورزی) دو محدودیت دستکم وجود دارد؛ نخست آن که محدودیت در حوزه اخلاق و کشف ارزش های بنیادین اخلاقی و محدودیت در حوزه الهیات.
وی ادامه داد: همین دو محدودیت عقل جز امتیازات انحصاری قرآن و حدیث است. به نظر ما هر آن چه که اهل بیت و قرآن از آن خبر می دهند؛ هم توجیه گر است و هم صادق.
وی خاطرنشان کرد: این گزاره مستلزم این نتیجه است که در حوزه الهیات هر آنچه در آثار حدیثی ثبت شده است، چنانکه اولا صدورش از معصوم احراز شود، ثانیا وجه صدورش هم اخباری و بلاتقیه باشد، ثانیا آن اثر حدیثی منبعی برای شناخت آن موضوع است.
وی در ادامه گفت: بر این اساس ابتدا نسبت عقل و وحی هم طولی است و هم عرضی؛ به این معنی که مرجعیت یکی از عقل و وحی گاه در طول دیگری است و گاه در عرض آن. و در مرحله بعد(ثانیا) نسبت مرجعیت اهل بیت به قرآن همچنین مثل نسبت مرجعیت عقل و وحی است، بنابراین هم رابطه طولی دارد و هم رابطه عریضی. رابطه طولی اهل بیت و قرآن به این معنا است که در بعضی موارد معارف اهل بیت علیهم السلام هستند به قرن است و رابطعه عرضی به این معنا است که مثلا برخی از معارف اهل بیت علیهم السلام از راهی غیر از قرآن می تواند به دست آمده باشد.
